HAYAT BANA HİÇ GÜLMEDİ 3

Arkadaşımın Arkadaşı

Bitmek bilmeyen Ankara hayatım yeni bir senaryo, yeni bir perdede sahne almaya hazırlanıyordu. Az değil yedi buçuk sene… Yaşım 18’i geçmiş artık yurttan ayrılma hürriyetine sahip olmuştum. Bilmem bu koca şehirde tek başıma yaşayabilecek miydim?

Üniversite kayıtlarının başlaması ile birlikte beni bir telaş bir heyecan sarmıştı. Sabahtan üniversite kaydımı yaptıktan sonra kendime kalacak bir yerler bakmalıydım. Yurt başvurusunda bulunmuştum ama çıkmamıştı. Ayrıca burs başvurularından da bir sonuç çıkmamıştı. Üniversite kampüsünün bulunduğu “Kurtuluş Semti” ile “Cebeci Semti” arasında kendime kalacak bir yerler bulmak istiyordum. Lakin tek başıma ev tutacak ne imkânım vardı, nede param pulum… Ben yıllardır yetiştirme yurdunda büyümüş biriydim. Yine kendimce saçma sapan hayallere hülyalara dalmanın ne âlemi vardı.

“Kurtuluş Semti”  ile “Cebeci Semti” arasında uzunca bir süre dolaştıktan sonra yorgunluktan perişan bir hale gelmiştim. Biraz daha yürüyünce kendimi “Cebeci Cami”  önünde buldum. Caminin avlusunun önünde bulunan şadırvana doğru gidip susuzluğumu gidermek, elimi yüzümü yıkamak istiyordum. Tam avuçlarımda suyu yudumlarken arkamdaki banklardan birinde oturan iki yaşlı tonton amcanın konuşmasına dikkat kesildim.

- Yahu şu bizim apartmana diyorum; artık bir kapıcı alsak mı? Oturanların hepsi yaşlı insanlar. Çoğu aşağıya kadar inip çöp atmaya bile zorlanıyor. Hem apartmanın içi de bayağı bir kötü, hafta bir olsa da temizlenmesi lazım.

- Hem apartmanın giriş katının altında bulunan tadilatta olan depo ve sığınağı kapıcı dairesi yapalım. Kapıcıya da orada bir yer vermiş oluruz; ne dersin? Akşamları belirlediğimiz bir saate çöpleri toplar. Haftada bir gün de apartmanı komple temizlik yapar. Hem apartmana ve çevresine de göz kulak olur.

- Peki, kapıcıya bir maaş filan verecek miyiz?

- Şöyle yapabiliriz. Oturduğu yerden para almaz ayrıca topladığımız aidatlardan da elektrik, su ve ısınma ücretini öderiz. Belki cüz-i bir miktarda para verebiliriz.

- Peki, nereden bulacağız böyle birini?

İşte tam bu sırada arkamı dönüp konuya ben girdim. Kendimi ve durumumu arz ettikten sonra böyle bir işe ihtiyacım olduğunu söyledim. Ayrıca bu işi layıkıyla yapabileceğimi; hatta memnun kalıp teşekkür bile edebileceklerini söyledim. Hem tek kişi olduğum için apartmanda da sıkıntı çıkarmayacağımı söyledim.

O sırada apartman yönetici olan amca “ Genç buyur gel. Bir bak gör ve kararını ondan sonra verirsin. İki tonton amca önde ben arkalarında okul yönü istikametinde birkaç sokak ötede 3 katlı bir binanın önüne geldik. Amcalar işte binamız bu gel bak içeri… Her katında 2 dairesi olan toplam 6 daireli bir apartmandı. Apartmanın içini gezdikten sonra giriş katın altında bulunan köhne karanlık bir yere doğru ilerledik. Hala tadilatta halinde olan kapıcı dairesi olarak adlandırılan yer; 1 oda 1 Mutfak ve Tuvalet banyosu bir bütünleşik bir yerdi. Sadece odanın toprak altında gömülü penceresinin içinden az bir şey güneş içeri giriyordu. Amcalardan biri eğer kabul edersen; 1 hafta içinde tadilat biter sen de gelir yerleşirsin.

Açıkçası bir insanın çok zorda kalmadığı sürece yaşayacağı bir yer gibi görünmüyordu. Ama benim durumum ve halim belliydi. Bu işi bir gurur meselesi filan yapmadan hemen kabul ettim. Çünkü bu iş benim için bir fırsattı. Peki, tamam ben bir hafta içinde gelirim dedim ve ayrıldım.

Bir hafta sonra kaldığım yurttan ilişkimi kestikten sonra küçük bir el çantası ve sırt çantamla hem öğrencilik yıllarımı geçireceğim hem de o tatlı şirin tonton insanlara kapıcılık yapacağım evin yolunu tuttum. Binanın önüne geldiğimde ilk görüştüğüm de tanıştığım yönetici amca ve eşi binanın önünde bulunan bankta oturuyorlardı. Güzel yüzlü bir karşılama ile bana “ Hoş geldin” dediler. Onlarla birlikte kapıcı dairesine gittim. Açıkçası içimden şunları geçiriyordum. “ Yahu ben bu eve nasıl eşya alacağım filan…” yönetici amca kapıyı açınca açıkçası bir anda gözlerime inanamadım. O köhne kötü yer temizlenmiş boyanmış hatta ve hatta içine birkaç parça eşya bile koymuşlardı.

Oda da fonksiyonel kadife bir kanepe vardı. ( hem yatak hem kitaplarımı koyacağım bir kitaplık hem de eşyalarımı koyacağım 3 kapaklı dolap)

Mutfakta iki gözlü bir ocak ve birkaç parça mutfak eşyası… Ayrıca ufak mini bir buzdolabı…

Kısa koridorda ise çamaşır yıkaya bilmem için merdaneli bir makine…

Gözlerimden mutluluk gözyaşları akıyordu. Ben sadece kafamı sokacağım bir hayal ederken; Allah yüzüme bakmış beni bu insanlarla karşılaştırmıştı. Bende bu insanların yüzünü asla kara çıkartmamalıydım. Üniversite hayatım boyunca hatta üniversite bittikten 3 - 4 kadar yine bu tatlı tonton insanların kapıcılığını yaptım. Hafta içleri akşam 7 gibi çöplerini topladım. Pazar günleri ise apartmanı baştan aşağı yıkadım, temizledim. Yıllarca gurur yapmadan, üşenmeden, sıkılmadan alnımın teri ile çalıştım.

Yıllar geçtikçe okul masraflarım artıyordu. Hani bu masraflar öyle fuzuli masraflardan ziyade kitap, defter, fotokopi v.s masraflardı. Apartmandan aldığım cüz i miktarla okul masraflarımı ve yiyecek ihtiyaçlarımı anca karşılaya biliyordum. Öyle kendime ne bir elbise ne bir ayakkabı alabiliyordum. Zaten çok bir eşyam yoktu. Ara sıra apartmanda bulunan kişilerin çocuklarının bıraktığı elbise ve ayakkabılardan olanları alır kullanırdım. Bu durum yıllarca böyle devam etti. Rahmetli annem ve babamın arasında geçen hep o muhabbet aklıma geliyordu. “ Hanım halimize şükür. Bak, bizden nice kötü durumda olan insanlar var onları düşün! ”

…

Üniversite yıllarımda öyle hayatımda bir sevgilim bir kız arkadaşım olmadı. Açıkçası bende olması için çaba göstermedim. Üniversite son sınıfta bir arkadaşım vesilesi ile aynı üniversitenin eğitim fakültesinde son sınıfta öğrenim gören bir hanımefendi ile tanıştım. Birkaç görüşmeden sonra hem ben hem o birbirimizden hoşlanmaya başlamıştık. 6 ay kadar böyle devam etti. İlerleyen zaman zarfında hanımefendi “ Artık benim hayatımda olan ve geleceğimi planladığım insanın ailem ile tanışma zamanı geldi ” diyerek beni ailesiyle tanıştırdı. Ailesi de benim benimsemiş olmalı ki 1 yıl boyunca oğlum, evladım… Diyerek samimiyet kurmuşlardı.

Kız arkadaşım (hayatımda eşim olacak insan) okul bittikten sonraki yıl öğretmenlik sınavlarına girmişti. Ben ise okulu bitirmiştim. Lakin bir iş bulamamış hatta avukatlık stajını bile yapamamıştım. İmkânsızlıklarım dolayısıyla. Ben kısıtlı imkân ve şartlarda yaşıyordum bunu az çok onlarda biliyordu.

Ta ki bu ilişki bu samimiyet kız arkadaşın öğretmenlik sınavını kazanıp atanmasına kadar sürdü. Kızları atandıktan hemen sonra ailenin bana tutum ve davranışları bile değişti. Onların gözünde tabiri caizse “ maraba, işsiz güçsüz, aylak bir adam ” görünümü çiziyordum. Bir gün kız arkadaşımın annesi ve babasıyla “ Kurtuluş Parkında ” buluştuk. Babası konuşmayı fazla uzatmayacağını söyleyip konuşmaya başladı.

- Bak Evladım!

- Kızım ile 1,5 yıldır birliktesiniz. Bunun 1 yılına yakın kısmında da biz seni tanıdık, bildik, sevdik. Lakin bakıyorum ki sende ne bir gelişme var nede bir icraat…

- Senden ricamız tatsız bir durum çıkmadan kızımızdan uzak dur. Onu bile aramadan ayrıl. Hem kızımız için biz bir başkasını düşünüyoruz.

…

Sanki o “ Kurtuluş Parkı ” yarıldı ben içine girdim. Yıllar sonra bir kez daha yıkılmıştım. Perişan olmuştum. Ne yapacağımı ne edeceğimi bilemiyordum. Üniversitenin bulunduğu caddeye doğru hızla yürümeye başladım. Bir telefon kulübesi bulup kız arkadaşımı aradım. Ailesinin bana söylediklerini anlattım. Sonra sustum onu dinlemeye başladım.

Evet, ailem doğru söylüyor. Bende ayrılmak istiyorum. Ben seninle bu şekilde birlikte olamam hala bir işin gücün yok. Böyle bir birliktelik sürmez. Güle güle...

Telefonu yüzüme kapatmıştı. O an bir kez daha yıkılmıştım. Üzüntüden perişan halimden eve kendimi zor attım. Sonra oturdum düşünmeye başladım. Yahu beni bağırlarına basan bu insanlar neden bu kadar acımasızdı? Neden beni 1,5 yıl boyunca ben seni her halinle seviyorum, birlikte bütün zorlukları aşarız diyen insan bir anda bırakmıştı? Hani nerede sevgi? Hani nerede aşk? Mutluluk yüzü görmek yoksa bana haram mıydı? Hayat ne zaman bana gülecek?

Evde düşünmekten sıkılmıştım. Akşam saat 9 gibi arkadaşlarım ile ara sıra takıldığım “Sıhhiye” civarındaki bir mekâna gittim. Arkadaşlarımdan biri orada idi. Yanında ise bir arkadaşı vardı. Beni görünce hemen masalarına davet ettiler. Sohbetlerine bende dâhil olmuştum. “ Arkadaşımın arkadaşı ” ile olan sohbetimiz muhabbetimiz iyiden iyiye artmıştı. Hatta ettiğimiz sohbetten zamanın ilerlediğinin farkına bile varamamıştık. Mekândan ayrılırken “Arkadaşımın arkadaşı ” eve giden kadar bana eşlik edebileceğini söyledi. Yol boyunca da sohbetimiz kaldığı yerden devam etti. Tam eve girerken arkadaşımın arkadaşı bana yarın sabah buluşalım senin staj işini halledelim dedi. Gün içinde yaşadığım o büyük travmadan sonra bir nebze olsun bir mutluluk bir sevinç oluştu bedenimde.

Ertesi gün sabah “ Arkadaşımın arkadaşı ” ile buluşup beni “ Maltepe ” civarında bir avukatlık bürosunun yanına götürdü. İçeride yaşı hayli ilerlemiş lakin yüzünden bilgeliği okunan avukat bey karşıladı. Sonra “ Buyur evlat otur bakalım ” senin şu staj işini halledelim. Sağolsun arkadaşımın arkadaşı vesilesi ile staj işini de bir çözüme kavuşturmuştuk. “ Arkadaşımın arkadaşı ” vesilesi ile bugünde mutlu olmuştum.

Stajım bittikten sonra avukat bey hafta bir gün onun yanında çalışabileceğimi söyledi. 2 yıl boyunca ekseriye hafta 1 gün avukat beyin yanında çalıştım. Hayatımda ilk defa kendim para kazanmaya başlamıştım. Ve ilk defa kendime bir elbise ve bir ayakkabı alabilmiştim. Sanki hayat bana göz kırpmaya başlamıştı. Bu süre zarfında yine aynı binada çalışmaya devam ediyordum. Akşamları vakit buldukça hâkimlik sınavlarına hazırlanmaya gayret ediyordum. Yılmadan, sıkılmadan, umutla, heyecanla…

Bu arada sınavlara hazırlanırken yine birçok zorlu badireler atlattım. 6 ay kadar bir süre hastalıkla mücadele ettim. Bu sürenin yaklaşık 3 ayını hastanede geçirdim. Sağ olsun “ Arkadaşımın arkadaşı ” gerek rahatsızlığım gerek hastanede geçirdiğim süre zarfında başımdan ayrılmadı. Beni yalnız bırakmadı.

…

Bir gün sabah uyandığımda içimde öyle bir sevinç ve mutluluk vardı ki tarifi mümkün değildi. Öğlene doğru hâkimlik yazılı sınav sonuçlarının açıklandığını öğrendim. Şükürler olsun. Yazılı sınavı başarı ile vermiştim. Son aşama mülakat kısmı kalmıştı. Açıkçası biraz korkuyordum bu aşamadan sonra. Kimim kimsem yoktu bana referans olacak. Mülakat günü gelip çattığı an mülakat komisyonun karşısına sakin bir eda çıktım. Sormuş oldukları soruları heyecanlanmadan doğru bir şekilde cevaplamıştım. Ardan belirli bir süre geçtikten sonra mülakat sonuç listesi açıklamıştı. Heyecanla listeye baktığımda listenin orta sırlarında kendi adımı gördüm. Şükürler olsun. Hayat bu sefer bana gülmüştü. Hayalimdeki mesleğe kavuşacaktım. Akademi sonrası çekilen kura da “Hâkimlik” çıkmıştı.

Şimdi Ankara’dan ayrılık zamanı ama mutlu umutlu bir o kadarda sevgi dolu bir ayrılık. En kara günler bitmiş aydınlık yarınlar beni bekliyordu. Yaşım 35 yolun yarısını tamamlamak üzereyim. Bu yaşıma kadar aile yokluğu dâhil olmak üzere; aşk acısı, fakirliğin dibi, hastalığın ağırı, hayatın ne yükü varsa çektim. Yılmadım yıkılmadım. Bıkmadım usanmadım. Gururla, onurla alın teri ile çalıştım. Hayallerime inandım. Kendime güvendim. Ve onca sıkıntıya rağmen halime hep şükrettim. Kimselerin minneti töhmeti boyunduruğu altında kalmadım.

Hayat bana 35 yıl sonra güldü. Şu ana kadar anlattığım diğer arkadaşlarımın da durumunu az çok merak ediyorsunuzdur. Eminim!

İzmir’de okuyup; İstanbul üniversitesi tıp fakültesini kazanan arkadaşım okulunu bitirdikten sonra “ Genel Cerrahi ” alanında uzmanlığını almış. Evli, mutlu, çocuklu…

İstanbul’da okuyup; İstanbul üniversitesi tıp fakültesini kazanan diğer arkadaşım okulunu bitirdikten sonra “  Pediatri ” alanında uzmanlığını almış. Amerika’ da akademik kariyerine devam ediyor. Evli, mutlu, çocuklu…

İstanbul’da okuyup;  Boğaziçi üniversitesi işletme okuyan arkadaşım okulunu bitirir bitirmez Çinli bir firmanın Doğu Avrupa satış koordinatörlüğü işleri ile meşgul. Evli, mutlu, çocuklu…

Yıllar sonra hayatıma giren ince ruhlu, fedakâr cefakâr, insan sarrafı, bana hayallerimin peşinden gitmeyi öğreten, bana pozitif bakış açısını aşılayan, o ufak dokunuşu ile hayatın bana da gülebileceğini gösteren o insan “ ARKADAŞIMIN ARKADAŞI ” İşte o insan sizler için yazmaya, İnsanlık için bir şeyler yapmaya çalışıyor. Tek bir hayali var onunda bu dünyada. Göçüp giderken bu dünyadan işinden, makamından da öte…

Bu güzelim ülkenin güzel insanları tarafından hayırla yâd edilen vatana millete faydalı hizmetleri dokunmuş bir insan olarak göçüp gitmek.

Doktor Hayat / Hayat Bana Hiç Gülmedi 3 

Sonraki Kayıt Önceki Kayıt