BEN ARTIK İNANMIYORUM

HÂKİM BEY

 ...

Müsaadeniz olursa son kez bende söz almak istiyorum, Hâkim Bey.  Evet, evet evet…  “Ben artık inanmıyorum.” Sizlerin inandık dediklerinize, önünde el pençe divan durduklarınıza… Taptıklarınıza yüce ve kutsal diye saydıklarınıza… Evet, “Ben artık inanmıyorum.”  Hangi kafayı yaşadığınıza… Evet, “ Ben artık inanmıyorum.” Sahte gülüşlere, sahtekârca tutumlara, riyakârca ve menfaatperestçe davranışlara…

Hâkim Bey!

Öncelikle nereden nasıl başlayacağım bilemiyorum. Ama birkaç hususu gerçekten yılların verdiği tecrübeye dayanarak çok iyi kavradığımı düşünüyorum. Mesela benim inandığım Allah ile sizlerin inandığı Allah arasında çok büyük hatta kıyas dahi edilemeyecek farklar olduğuna inanıyorum.  Benim inandığım Allah varlığı da yokluğu da, iyiliği de kötülüğü de biz insanoğlu için bir imtihan, bir sabır vesilesi kıldığına inanıyorum. Ama sizlerin inandığı Allah iyiliği, varlığı verdiğinde çok iyi. Bunların dışında verdiği kötülüğü, yokluğu verdiğinde ise çok kötü. Yani anladığım kadarıyla sizin Allah’ınız insanları imtihan edemez. İnsanların sabrını ölçemez.  Bu Yüzden ben sizlerin inandığı Allaha inanmıyorum.

Hâkim Bey!

Ben “Komşusu açken, tok yatan bizden değildir.” diyen bir peygamberin varlığına inanıyorum. Ben "Hiç biriniz kendisi için istediğini (mümin) kardeşi için istemedikçe iman etmiş olamaz." diyen bir peygamberin varlığına inanıyorum.  Lakin gördüğüm kadarıyla sizin inandığınız peygamber ile benim inandığım peygamber arasında da kıyas edilemeyecek kadar büyük farklar görüyorum. Sizin inandığınız peygamberde komşu açlıktan kırılırken, yokluk sefalet çekerken ona yardımcı olmak diye bir şey yok sanırım. O yüzden ben sizin inandığınız peygambere de inanmıyorum. Ben sizin inandığınız peygamberin kendisi için istediğini mümin kardeşi içinde isteme diye bir huyu olduğuna da inanmıyorum. Daha fazlası daha çoğu benim olsun diyen ve bununla da sınırlı kalmayan (hırsızlığı, arsızlığı,
namussuzluğu) birçok şeyi bu yolda kendine mubah gören bir peygamberin anlayışını görüyorum.  Bu yüzden ben sizlerin inandığı peygambere de inanmıyorum.

Hâkim Bey!

Ben “Birbirinizin kusurunu araştırmayın, arkasından çekiştirmeyin, gıybet etmeyin. Kim ölmüş kardeşinin etini yemekten hoşlanır? Bu tiksindiricidir. O halde Allah’tan korkun!” diyen kutsal bir kitaba inanıyorum. Ben "İyilikle kötülük bir olmaz. Sen kötülüğü en güzel bir şekilde sav. Bir de bakarsın ki, seninle arasında düşmanlık bulunan kimse sanki sıcak bir dost oluvermiştir." Sözünü tarihe altın harfler ile yazılan kutsal bir kitabın varlığına inanıyorum. Ben sizin inandığınız kitapta ki gibi insanların arkasından gıybet eden, insanlar hakkında iftira atmaktan hoşnutlukla bahis eden bir kitabın varlığına inanmıyorum. Ben sizlerin yapmış olduğunuz kötü şeyler için kendinize kılıf olarak kullandığınız bir kitabın varlığına da inanmıyorum.

Hâkim Bey!

Evet, benim ve sizlerin inandıkları arasında karşılaştırmaya ve mukayese gelemeyecek kadar büyük farklar olduğuna inanıyorum. Evet, ben sizlerin inandıklarına, taptıklarına, kutsal saydıklarına inanmıyorum. O yüzden vermiş olduğunuz karara ve uygulayacağınız hükme karşıyım. Lütfen beni inandığım değerler ve kutsallar ile yargılayın.

Hâkim Bey!

Sözlerimi tamamlarken küçük bir hatırlatma ile sözümü bitirmek istiyorum.  Ben ne hacıyım ne de hocayım. Hatta bu tarz kişilerle arasında mesafesi olan biriyim. Hatta ilkokuldan tutunda üniversite hayatım boyunca dini eğitim filan veren bir okulda bile okumadım. Ben bunca şeyi araştırarak, okuyarak öğrendim. Kuru kuruya saçma sapan, bağnazca, yobazca inanışlarla değil; akıl ve mantık terazisinde ölçüp tartarak öğrendim.

Evet, şimdi bu söylediklerimden ve yazdıklarımdan kim kendine ne hisse çıkarmak istiyorsa çıkarsın. Ben artık inanmıyorum.

Doktor Hayat / 2007 ANKARA

Sonraki Kayıt Önceki Kayıt