HAYAT BANA HİÇ GÜLMEDİ

Biz Dört Arkadaşız

Bazen duyuyorum, bazense şahit oluyorum. “ Hayat bana hiç gülmedi”  diyen insanların seslerini… Şimdi iki elinizi başınızın arasına alın ve anlatacaklarımı dinleyin. Belki bu söylediklerinizi bir kez daha oturup düşüneceksiniz.

Ben ülkemin doğusunda bulunan uzak bir ilinin,  ücra bir ilçesinde, kuş uçmaz kervan geçmez bir mezrasında doğdum. 2 kardeştik. Babam mezraada çobanlık yapardı. Annem ise ev işleri ve bizlerle uğraşırdı. Öyle kayda değer bir hayatımız yoktu. Sefaletin, yoksulluğun dibini yaşıyorduk. Hele kış mevsimi geldiği zaman 6 ay dünya ile irtibatımız kesilirdi. Bir işimiz olsa bir sıkıntımız olsa bir yere adımımızı dahi atamazdık. Açıkçası; Allah'a dua eder, kış mevsiminin bir an önce gitmesini isterdik. Bize hasta olmak, bize üşümek haramdı. Hasta olsak bakacak doktor; üşüsek üzerimize giyecek kalın bir montumuz bile yoktu.

Babamın her akşam yemeğinden sonra söylediği şu sözleri hayal mayal hatırlıyorum. “ Hanım şikâyet etme. Belki mükemmel bir hayatımız yok. Halimize şükür kimseye muhtaç değiliz.  Hem çocukların yanında böyle şikâyet kar şeyler söyleme.”

Benim çocukluğumda öyle çeşit çeşit oyuncaklarım, rengarenk elbiselerim olmadı. Sizler gibi okullar kapanınca yaz tatili planları hiç yapamadım. Bunlar benim hayallerimin bile ötesinde idi. Benim için en büyük mutluluk bahar gelince babam ile birlikte çobanlık yaparken dağlarda gördüğüm çiğdemleri toplamaktı. Belki kısıtlı imkânlarla, zor şartlar altında yaşıyorduk. Sizlerin tabiri ile hayat bana hiç gülmedi, o küçücük yaşımda bile. Mezraada yaşayan çocuklarla oynadığım çelik- çomak oyunu benim için ikinci bir mutluluk kaynağı idi.

İlkokula 3 km ötede ki bir köy okulunda başladım. Kısıtlı imkânlarla da olsa okumaya karşı bir hevesim vardı. Okul hayatım benim için ayrı bir mutluluk kaynağı olmuştu. Hatırladığım kadarıyla mart ayının sonu veya nisan ayının başları gibiydi. Yerdeki karlar eriyor, çamur sefaleti başlıyordu. Mezraa'da okuma çağında olan 4 arkadaştık. Dört arkadaş dersimiz bittikten sonra mezraa'nın yolunu tutmuştuk. Mezraa'ya doğru yaklaştıkça bir kalabalık gördük. Hatta ilk defa mezraa'mızda iki araba ve askerler gördük. Bir anda heyecanlandık. Koşmaya başladık. Çocukluk işte üstümüz başımız iyiden iyiye çamur olmuştu.

Mezraa'da alışılmışın dışında bir kalabalık vardı. Herkes kendi evinin olduğu yöne doğru yöneldi. Sanki bizim evin önünde yoğunluk biraz daha fazla imiş gibiydi. Eve girmek istiyordum. Lakin kimse beni eve yaklaştırmıyordu. Bir an beni tutan insanların arasından sıyrılıp eve girdim. Yerde annem ile küçük kardeşim yatıyordu. Sanki üzerlerine kırmızı bir boya dökülmüş sessiz sedasız yatıyorlardı. Onlardan birkaç adım ötede babam yüzükoyun uzanmış yatıyordu. Onunda üzerine kırmızı bir boya dökülmüş gibi sessiz sedasız yatıyordu. Anneme, Babama, Kardeşime Sesleniyordum. Ne bir ses ne bir hareket… Sonra orada bulunan asker ağabeylerden biri beni evden kucakladığı gibi uzaklaştırdı.

Ben ağlamaya başlamıştım. Artık durmuyor; annemi, babamı, kardeşimi istiyordum. Onları görmek istiyordum. Çocuktum bir şeylerin tam manasıyla farkında değildim. Ne olmuştu. Kimse bir şey söylemiyordu. Tam o sırada yanımda bulunan asker ağabey benim sadece bayramdan bayrama görmeye alışık olduğum bayram şekerlerinden birkaç tane verdi. Şeker ile biraz sustum ama hala bir şeyleri anlayamıyordum.

…

Hatırladığım kadarıyla 2 – 3 gün 4 arkadaş farklı bir yere gelmiştik. Orada konaklamıştık. Diğer arkadaşlarımla birlikte yan oda oturan büyüklerin şu konuşmalarına şahit olduk. “ Çocukları başka bir ilde bulunan bir çocuk yuvasına nakledeceğiz.” Yuva neydi? Annemiz, babamız, kardeşimiz neredeydi? Biz okulumuza gitmek istiyorduk. Aklımıza bir sürü soru geliyor. Ama cevap verecek birilerini bulamıyorduk. Öğlene doğru bulunduğumuz yere bir minibüs geldi. 4 arkadaş, 2 asker ağabey, 2 büyük insan ve şoför amca ile yola çıktık.

Uzunca bir yolculuktan sonra adını asker ağabeylerden öğrendiğimiz “Ankara” iline gelmiştik. Büyüklerin konuşmalarında bahsi geçen çocuk yuvasına gelmiştik. Yuvadaki işlemlerimiz bittikten sonra bizi kalacağımız odamıza götürdüler. Görevli kişi bize “ Bundan sonra buradan okula gidip geleceksiniz.” Çocuktuk hala bir şeyin farkında değildik. Okulumuza başlamıştık. 4 arkadaş aynı yerde kalıyorduk. Hafta sonu yuvanın dış tarafında bulunan kuytu bir köşeye çekilirdik. Hepimiz aile özlemlerimizden bahseder. Onların durumlarını merak eder; Sonra hüngür hüngür ağlardık. Burada yediğimiz önümüzde, yemediğimiz arkamızda idi. İmkânlar güzel, şartlar iyiydi. Lakin biz dört arkadaş mutlu değildik. Kara lastik ayakkabılarımızı, yamalı elbiselerimizi 6 ay süren soğuk kış günlerini özlemiştik. Biz ailelerimizi özlüyorduk. Biz ailelerimizin yanında olmak istiyorduk. Biz bir cevap arıyorduk.

...

Aradan yıllar geçmişti. 4 arkadaş ilkokulu ardından ortaokulu başarı ile bitirmiştik. Başarı çocuklar idik. Hem öğretmenlerimiz hem arkadaşlarımız bizi seviyordu. Ama biz mutsuz çocuklardık. Artık ailelerimizin yokluğunu fazlasıyla hissetmeye başlamıştık. Ailelerimize ne olmuştu? Ailelerimizden neden haber alamıyorduk? …

Dört arkadaş liseler için girmiş olduğumuz sınavdan çok iyi puanlar almıştık. Farklı illerde bulunan kaliteli liseleri kazanmıştık. Artık ayrılık vakti gelmişti. Onca yıl aile hasretinin acısı yanında birde bu ayrılık acısı hepimizi ayrı ayrı üzmüştü. 2 arkadaşım İstanbul’da,  1 arkadaşım İzmir’de ben ise Ankara’da bir liseye yerleşmiştim. Bu arada ben bulunduğum yuvadan farklı bir yere nakledildim.

Şimdi hayat yeniden başlıyor. Yalnız ve tek başına bir mücadele ile…

Hayat bana hiç gülmüyor!

Doktor Hayat / Hayat Bana Hiç Gülmedi.

Devamı Pek Yakında.

Sonraki Kayıt Önceki Kayıt